A-Ronne

Luciano Berio schreef twee versies van ‘A-Ronne’. De eerste voor vijf acteurs en de tweede voor 8 stemmen. Joris Lacoste maakte een nieuwe interpretatie van deze laatste in een hedendaags en elektronisch luisterformaat. Lacoste puurt uit wat Berio het ’theater voor de oren’ noemde en wat hij definieerde als een soort voorstelling waar theatraliteit intern gegenereerd wordt door de vocale expressie.

Uitgerust met een draadloze hoofdtelefoon krijgt de toeschouwer een versie van ‘A-Ronne’ te horen, aangevuld met een elektroakoestische proloog gecomponeerd door Sébastien Roux. “Dit stuk, dat 20 minuten duurt, plaatst de toeschouwer in een radio-achtige luistersituatie die hem uiteindelijk, bijna als bij toeval, leidt naar een live heruitzending van Berio’s stuk, waarbij de ambiguïteit tussen stem en elektronica wordt onderzocht, versterkte stemmen of stemmen die weerklinken in de ruimte, stemmen die worden afgespeeld in de koptelefoon of ‘binnenlekken’ via de koptelefoon.” (Joris Lacoste)

De voorstelling is niet bedoeld voor traditionele theaters, maar eerder voor grote ruimtes zoals lege magazijnen of ondergrondse parkeergarages: luisteren via koptelefoons zorgt voor grote afstanden tussen publiek en zangers, maar ook tussen de zangers zelf.